Hallmundarkviða

Hrynr af heiða fenri,
hǫll taka bjǫrg at falla,
fátt mun at fornu setri
fríðs aldjǫtuns hríðar;
gnýr, þás gengr enn hári
gramr of døkkva hamra.
Hátt stígr hǫllum fæti
Hallmundr í gný fjalla,
Hallmundr í gný fjalla,.

Hrýtr af Hanga brjóti
harðvirkr megingarða,
gnýr er of seima særi
sáman, eldr enn kámi;
eimyrju lætk áma
upp skjótliga hrjóta;
verðr of hrungnis hurðir
hljóðsamt við fok glóða,
hljóðsamt við fok glóða.

Laugask lyptidraugar
liðbáls at þat síðan,
vǫtn koma heldr of hǫlda
heit, í foldar sveita;
þat sprettr upp und epli
aurs þjóð vera jóða,
hyrr munat hǫldum værri
heitr, þars fyrða teitir,
heitr, þars fyrða teitir.

Springa bjǫrg ok bungur
bergs, vinnask þá, stinnar
stór, ok hǫrga hrærir
hjarlborg, firar margir;
þytr var of Þundar glitni,
þrammak á, fyr skǫmmu,
en fagna þess þegnar
þeir hvívetna fleiri,
þeir hvívetna fleiri.

Þýtr í þungu grjóti
"þrír eskinnar svíra";
undr láta þat ýtar
enn er jǫklar brenna;
þó mun stórum mun meira
morðlundr á Snjógrundu
undr, þats ór mun standa,
annat, fár, of kanna,
annat, fár, of kanna.

Spretta kámir klettar,
knýr víðis bǫl hlíðir,
aurr tekr upp at færask,
undarligr ór grundu;
hǫrgs munu hǫldar margir,
himinn rifnar þá, lifna,
rignir mest, at regni
røkkr, áðr heimrinn søkkvisk,
røkkr, áðr heimrinn søkkvisk.

Stíg ek fjall af fjalli,
ferk opt litum, þoptum,
geyst ferk norðr et nyrðra
niðr í heim enn þriðja;
skegg berr opt, sás uggir,
ámr, við minni kvámu,
brýtk við bjarga gæti
bág, í Élivága,
bág, í Élivága.

Várum húms í heimi,
hugðak því svát dugði,
vér nutum verka þeira,
vallbingr, saman allir;
undr er, hví "ǫrvar" myndi
"eitr . . yðin" mér heita,
þó ef ek þangat kæma,
þrekramms á vit, "glamma",
þrekramms á vit, "glamma".

Dauðan mér frá morði,
mun ván ara kvánar,
handan hrímnis kindar
hárskeggjaðan báru;
en steinnǫkkva styrkvan,
stafns plóglimum grǫfnum,
járni fáðan Aurni,
auðkendan, réðk senda,
auðkendan, réðk senda.

Sterkr, kveða ilt at einu
oss við þann at senna,
Þórr veldr flotna fári;
feldr er sás jǫklum eldir;
þverðr er áttbogi urðar,
ek fer gneppr af nekkvi,
niðr í Surts ens svarta
sveit í eld enn heita,
sveit í eld enn heita.

Veðk sem mjǫll í milli,
mart's eimyrkligt, heima;
springr jǫrð, þvíat þangat
Þór enn kveðk svá fóru;
breitt's und brún at líta
bjargálfi mér sjálfum,
heldr skek ek hvarma skjǫldu;
harmr stríðr er ek fer víða,
harmr stríðr er ek fer víða.

Einn ák hús í hrauni,
heim sóttu mik beimar
(fimr vark fyrðum gamna)
fyrr (aldrigi) sjaldan;
flokk nemið it eða ykkat,
oddherðar, mun verða,
enn er at aurnis brunni
óhlít, mikit víti,
óhlít, mikit víti.


- Hallmundarkviða, from Bergbúa þáttr (text taken from skaldic.org)